Το Πολυτεχνείο Ζει. Η εξέγερση τον φοιτητών που στον έβδομο και τελευταίο χρόνο της χούντας κλείστηκαν στο Πολυτεχνείο. Και σα σήμερα 17 Νοεμβρίου, το 1973, η στρατιωτική κυβέρνηση απάντησε με το τανκ και τις δολοφονίες άοπλων.
Δεν το συζητάμε, ότι το Πολυτεχνείο Ζει. Βεβαίως και Ζει, αφού γιορτάζεται κάθε χρόνο. Όταν σταματήσουν να θυμούνται την επέτειο του, τότε ναι, τοτε το Πολυτεχνείο θα πεθάνει. Σήμερα ακόμα Ζει. Εδώ και 45 χρόνια.
Ο Λαμπράκης Ζει, ο Παναγούλης Ζει, ο Μάο, ο Τσέ, ο Πέτρουλας, ο Καζαντζίδης, ο Θεοδωράκης. Όχι, ο Μίκης δεν Ζει, διότι ακόμα δεν πέθανε. Έτσι πάει. Για να Ζει κάποιος πρέπει πρώτα να πεθάνει. Να έχει πάει στον άλλον κόσμο, αυτό βολεύει να τον κάνουν γιορτή, αφίσα, πόστερ, σύνθημα, τραγούδι, παραμύθι. Μετά την κηδεία του Ζει αληθινά.
Όσο ζει ο υποψήφιος πριν γίνει θρύλος και μνήμη αξέχαστη, έχει πάντα τον... ζωντανό κίνδυνο να ξεφτυλιστεί. Να φθαρεί, με συνέπεια να μη φτουράει το όνομα του μετά τον πραγματικό του θάνατο. Το έργο, λοιπόν, είναι όσο υπάρχει ακόμα στη ζωή αυτός που θα ''χρησιμοποιηθεί'' μετά θάνατο να μην απομυθοποιηθεί. Να μη διασυρθεί, μην κηλιδωθεί η φήμη του.
Το Πολυτεχνείο Ζει, όχι και το Πανεπιστήμιο. Ούτε η Σιβιτανίδειος, η Κορέλκο και η σχολή του Αντένα που διδάσκουν κάποια νούμερα της δημοσιογραφίας. Απ΄όλα τα σχολεία της Ελλάδος, Αρσάκεια και Κολέγια, μόνον το Πολυτεχνείο Ζει. Επειδή, εδώ και πέντε δεκαετίες ακόμα κάνουν το ''παιχνίδι'' τους αυτοί οι οποίοι το έχουν φέρει στα μέτρα τους. Και άλλοι το αρνούνται, το αμφισβητούν.
Για κάποιους και ο Λένιν Ζει. Και ο Στάλιν, ο Χίτλερ, ο Μέγας Αλέξανδρος, ο Ιησούς Χριστός, το 1821, η 28η Οκτωβρίου, η Ελλάδα που ποτέ δεν πεθαίνει, το λέει και ο εθνικός μας Ύμνος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου