Με χαρακτηριστική… επιλεκτική ευαισθησία, ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί να αξιοποιήσει δικαστικές υποθέσεις για προεκλογικούς σκοπούς.
Παλιά οι εκλογές ήταν η εποχή που οι κυβερνήσεις έτρεχαν να τίποτα παροχές έστω και της τελευταίας στιγμής, να δώσουν κανένα επίδομα, να λύσουν… χρόνια προβλήματα, να κάνουν κανένα διορισμό (και να υποσχεθούν πολλούς περισσότερους) και γενικά να αποσπάσουν καμία ψήφο παραπάνω.
Αυτό, όμως, αντικειμενικά δημιουργεί πρόβλημα στον Αλέξη Τσίπρα που δεν θέλει απλώς να πάει να δώσει την εκλογική μάχη για να χάσει με αξιοπρέπεια, αλλά πιστεύει ότι το παιχνίδι παίζεται.
Και όταν δεν μπορείς να αποσπάσεις με θετικό τρόπο ψήφο υπέρ του προγράμματός σου ή έστω ακόμη και της μικρής παροχής που προσφέρεις, τότε δεν σου μένει τίποτα άλλο παρά να προσπαθήσεις να χτυπήσεις τους αντιπάλους σου.
Ας μην ξεχνάμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε το 2012 ούτε το 2015 πήγε καλά στις εκλογές τόσο γιατί ο κόσμος ενστερνιζόταν το πρόγραμμά του (που άλλωστε σε διάφορά σημεία ήταν αρκούντως… φλου αρτιστίκ), αλλά γιατί είπε όχι στη λιτότητα και εκμεταλλεύτηκε την αντιπάθεια της κοινωνίας για όσους θεωρούσε ότι ήταν υπεύθυνοι για μια κοινωνική καταστροφή χωρίς προηγούμενο.
Και τώρα αυτό θέλει να επαναλάβει. Θέλει να πάει στις εκλογές με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη πόλωση. Αν μπορούσε να έλεγε από εδώ το φως από εκεί το σκοτάδι, αυτό θα έκανε.
Όμως, έχει ένα μικρό πρόβλημα.
Δεν μπορεί να φτιάξει πόλωση γύρω από τα θέματα της οικονομικής και της κοινωνικής πολιτικής.
Δεν μπορεί να αντιπαραθέσει το πρόγραμμά του με αυτό της Νέας Δημοκρατίας.
Δεν μπορεί να πει «εγώ θα κάνω προοδευτική πολιτική και οι άλλοι νεοφιλελεύθερη» όταν όποιο από τα δύο κόμματα ανέβει απλώς θα υλοποιήσει τις απαιτήσεις των «θεσμών» και το πλαίσιο της ΕΕ.
Γι’ αυτό και πρέπει να βρει άλλο σημείο πόλωσης.
Και εδώ έρχονται τα θέματα «ήθους».
Αλλά για να κατηγορήσει τους άλλους για διαπλεκόμενους και διεφθαρμένους, πρέπει ο ΣΥΡΙΖΑ να έχει «υποθέσεις» και «σκάνδαλα» να κραδαίνει.
Άλλωστε, κανείς δεν έχει αμφιβολία ότι όλα τα προηγούμενα χρόνια υπήρξαν και σκάνδαλα και μίζες και διαπλοκή.
Μόνο που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλει την κάθαρση.
Θέλει απλώς να κάνει θόρυβο προεκλογικά για να μπορέσει να «περάσει το αφήγημα» και στη συνέχεια να πάει να κάνει εκλογές.
Ο ΣΥΡΙΖΑ κατά βάθος θέλει συγκάλυψη.
Γιατί τέσσερα χρόνια στην εξουσία, έμαθε πώς γίνονται οι δουλειές. Και ξέρει ότι πραγματική απόπειρα κάθαρσης θα σημάνει ότι και δικές του υποθέσεις μπορεί να ελεγχθούν: από το σκάνδαλο με την παραλίγο πώληση όπλων στη Σαουδική Αραβία, μέχρι τον Πετσίτη (και άλλα αστέρια σαν κι αυτόν) μέχρι τα δάνεια που μπορεί να παίρνουν «νομότυπα» τα στελέχη του.
Όμως, μέχρι την ώρα της συγκάλυψης θέλει να «τρέχουν υποθέσεις».
Έχει μάλιστα και τον ειδικό για αυτή τη δουλειά.
Τον αναπληρωτή υπουργό Δικαιοσύνης Δημήτρη Παπαγγελόπουλο, γνωστό για την αντίληψή του ότι το βασικό είναι να στήνεται μια δικογραφία και μετά δεν χάλασε και ο κόσμος εάν έρθει μια απαλλαγή.
Και έτσι είναι προφανές ότι θα τα δούμε όλα μέχρι τις εκλογές: και Novartis και ΚΕΕΛΠΝΟ και όποια άλλη υπόθεση μπορέσουν να ξεθάψουν.
Εδώ με αφορμή την κατάθεση του Τσουκάτου, θυμήθηκαν ακόμη και τις μίζες του ΠΑΣΟΚ (άλλο που την ίδια ώρα έχουν βγει να ψαρέψουν προσωπικότητές του για το «προοδευτικό μέτωπο»).
Όμως, αυτές τις υποθέσεις θα τις δούμε να φτάνουν μέχρι δικογραφία.
Μην περιμένετε πραγματική διερεύνηση.
Άντε το πολύ κάποιες επιλεκτικές παραπομπές με όρους που θα προοιωνίζονται πανηγυρική αθώωση μάλλον και όχι καταδίκη.
Και εδώ είναι η πραγματική ζημιά που γίνεται.
Οι δικογραφίες που στήνονται για επικοινωνιακούς λόγους και μόνο δεν οδηγούν στη διαλεύκανση αλλά στην αποσιώπηση.
Δεν εξηγούν τους μηχανισμούς της διαφθοράς αλλά τους αποκρύπτουν.
Δεν τιμωρούν ενόχους αλλά τελικά δίνουν συγχωροχάρτι καθολικό στη διαπλοκή.
Να το πω απλά με τέτοιες προεκλογικές δικογραφίες για παράδειγμα δεν θα μάθουμε ποτέ στα αλήθεια ποιο ήταν το σκάνδαλο Novartis.
Αλλά αυτά ήταν ψιλά γράμματα για μια κυβέρνηση που καλόμαθε στην εξουσία και το μόνο που την ενδιαφέρει είναι απλώς να παραμείνει σε αυτή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου