Το Βατερλό της «ατομικής ευθύνης»; (ΑΠΟΨΗ)

Υπάρχει πολίτης που δεν θεωρεί αναμενόμενη τη διασπορά του ιού σε χώρους πυκνής συγκατοίκησης, στους οίκους ευγηρίας, στα καταστήματα κράτησης, στις δομές φιλοξενίας προσφύγων, στους στρατώνες, στους καταυλισμούς ρομά, στις γειτονιές των αστέγων?

Υπάρχει επιστήμονας που να μην θεωρεί απόλυτα πρόσφορο περιβάλλον για τον ιό, εγκαταστάσεις λειψές από ενδεδειγμένους κανόνες υγιεινής? Υπάρχει δημόσιος φορέας που να μην γνωρίζει ότι στις ειδικές συνθήκες «συγκατοίκησης» η απόσταση των 2 μέτρων, το καλό πλύσιμο χεριών/ επιφανειών, η απομόνωση κλπ είναι αδύνατον να εφαρμοστούν?

Η «ατομική ευθύνη» που αποτελεί πανάκεια για την Κυβέρνηση ξεγυμνώνεται μπροστά στην πραγματικότητα αποδεικνύοντας περίτρανα πως είναι τακτική (εν μέρει) αποδοτική αλλά όχι για το σύνολο της κοινωνίας. Μπορεί να επιρρίψει ευθύνη για μη συμμόρφωση στα μέτρα σε ανθρώπους που ακούσια συνωστίζονται σε χώρους κρατικής ευθύνης, σε χώρους δικής της ευθύνης; Δεν μπορεί. Γίνεται να βγεί ο κ. Χαρδαλιάς να τους μαλώσει; Όχι. Γιατί οι άνθρωποι αυτοί, έρμαια της τακτικής «μένουμε σπίτι», μάντεψε… δεν έχουν σπίτι! Εκτός και αν στο σύνολο της κοινωνίας δεν εμπεριέχονται οι φαντάροι, οι ρομά, οι πρόσφυγες και μετανάστες, οι κρατούμενοι, οι άστεγοι. Γιατί αν ανήκουν τότε ισάξια θα έπρεπε να έχουν προσχεδιάσει αντίστοιχα πλάνα διαχείρισης για αυτά τα ευαίσθητα κομμάτια της κοινωνίας. Έστω πρόχειρα, έστω λειψά, που να υποδηλώνουν όμως συναίσθηση για τον κίνδυνο που βρίσκονται τα ίδια τα άτομα και κατ επέκταση η κοινωνία στο σύνολό της λαμβάνοντας υπόψη και τον κοινωνικό αυτοματισμό που θα οδηγήσει πολίτες απέναντι στους ανοχύρωτους αυτούς ανθρώπους, όταν αποτελούν πια «εστία μόλυνσης». Μάταια ανθρωπιστικές οργανώσεις, διεθνείς οργανισμοί, συνήγορος του πολίτη, δικηγορικοί σύλλογοι, ιατρικοί σύλλογοι κλπ προειδοποιούν, προτείνουν – κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για λήψη μέτρων προστασίας και αποσυμφόρηση εγκλωβισμένων προσφύγων ,μεταναστών και κρατουμένων. Αυτή η απουσία μέριμνας είναι στα πλαίσια της συνεχούς προσπάθειας της κυβέρνησης να τους κρύψει κάτω από το χαλί, να τους εξαλείψει παιδιάστικα, όμως να που ο ιός είναι ισχυρός και αταξικός, δεν αναγνωρίζει θρήσκευμα και χρήμα, ούτε θώκους και καταγωγή, για αυτόν είμαστε όλοι ίσοι. Άλλωστε στη χώρα μας δεν «ήρθε» από τους πρόσφυγες -όπως θα ευχαριστούσε κάποιους- αλλά bussines class και με κομποσκοίνι στο χέρι.

Κανείς δεν περιμένει φυσικά από την παρούσα κυβέρνηση ακόμα και σε αυτή τη συγκυρία να φερθεί ουμανιστικά και σοσιαλιστικά. Ο «τρόπος διαλογής» των ωφελούμενων, η ειδική μεταχείριση κάποιων λίγων εις βάρος άλλων πολλών (εργασιακά, υγειονομικά, επιδοματικά) το επιβεβαιώνει. Αντί η Κυβέρνηση να επιδοθεί στον εξοπλισμό του ΕΣΥ, στις προσλήψεις και την προστασία των εργαζομένων υγείας, να προστατέψει τους εργαζομένους και τους ανέργους , να μεριμνήσει για τους ευάλωτους, συντάσσει φωτογραφικές ΠΝΠ για καναλάρχες, διόδια, βιομηχάνους, κάνει δωράκια σε φίλους της και εμπαίζει όλους εμάς τους υπόλοιπους, όμορφα και ωραία. Η επόμενη μέρα όμως δεν αργεί. Όσο και ταϊσμένα να είναι τα μεγάλα ΜΜΕ και όσο και κουρνιασμένος να είναι ο κόσμος από τον φόβο και την αβεβαιότητα συνεχίζουμε και να βλέπουμε και να αισθανόμαστε την πραγματικότητα. Φυσικά μετά τη λήξη του συναγερμού θα έρθει ο λογαριασμός, θα το απαιτήσει η κοινωνία, αυτοί που εν μέσω ανθρωπιστικής κρίσης το κράτος τους γύρισε την πλάτη και αυτοί που θα διαπιστώσουν ότι εν μέσω εθνικής τραγωδίας τους υφάρπαξαν κεκτημένα και ελευθερίες. Ως τότε με συναίσθηση της ατομικής μας ευθύνης μένουμε σπίτι… όσοι έχουμε, περιμένοντας το κράτος να αναλάβει τη δική του.


10 Απρ. 20

Ακριώτου Θεοδώρα