Στη μνήμη είναι χαραγμένη η φωνή του Μάνου Κατράκη, του Αναγνώστη στο Άξιον Εστί του Οδυσσέα Ελύτη, το επικό ποίημα το οποίο παρέδωσε στην αιωνιότητα η μουσική του ουράνιου Μίκη Θεοδωράκη.
Το κείμενο που ακολουθεί είναι απόσπασμα από εκείνο που απαγγέλλει ο Κατράκης, αφού προηγήθηκε ο Ψάλτης και ο Χορός, και πριν ακουστεί ο Τραγουδιστής με το Ένα το χελιδόνι, κι η Άνοιξη ακριβή- Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή…
“Νύχτα πάνω στη νύχτα βαδίζαμε ασταμάτητα, ένας πίσω απ’ τον άλλο, ίδια τυφλοί. Με κόπο ξεκολλώντας το ποδάρι από την λάσπη, όπου, φορές, εκαταβούλιαζε ίσαμε το γόνατο. Επειδή το πιο συχνά ψιχάλιζε στους δρόμους έξω, καθώς μες στην ψυχή μας. Και τις λίγες φορές όπου κάναμε στάση να ξεκουραστούμε, μήτε που αλλάζαμε κουβέντα, μονάχα σοβαροί και αμίλητοι, φέγγοντας μ’ ένα μικρό δαδί, μία μία εμοιραζόμασταν τη σταφίδα. Ή φορές πάλι, αν ήταν βολετό, λύναμε βιαστικά τα ρούχα και ξυνόμασταν με λύσσα ώρες πολλές, όσο να τρέξουν τα αίματα. Τι μας είχε ανέβει η ψείρα ως το λαιμό, κι ήταν αυτό κι απ’ την κούραση ανυπόφερτο. Τέλος, κάποτε ακουγότανε στα σκοτεινά η σφυρίχτρα, σημάδι ότι κινούσαμε, και πάλι σαν τα ζά τραβούσαμε μπροστά να κερδίσουμε δρόμο, πριχού ξημερώσει και μας βάλουνε στόχο τ’ αεροπλάνα. Επειδή ο Θεός δεν κάτεχε από στόχους ή τέτοια, κι όπως το ‘χε συνήθειο του, στην ίδια πάντοτε ώρα ξημέρωνε το φως."
Το Νόμπελ Λογοτεχνίας 1979 δόθηκε στον Οδυσσέα Ελύτη για τη συνολική που ποιητική παραγωγή, όμως κυρίως για το Άξιον Εστί που τελείωσε το 1959.
Εθνική γιορτή σήμερα 28 Οκτωβρίου. Ο Οδυσσέας Αλεπουδέλης (1911-1966), όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, γεννήθηκε στην Κρήτη. Με το ξεκίνημα του πολέμου το 1940 κατατάχθηκε στο στρατό και βρέθηκε στο αλβανικό μέτωπο, στη ζώνη πυρός, με το βαθμό του ανθυπολοχαγού.
“Νύχτα πάνω στη νύχτα βαδίζαμε ασταμάτητα, ένας πίσω απ’ τον άλλο, ίδια τυφλοί. Με κόπο ξεκολλώντας το ποδάρι από την λάσπη, όπου, φορές, εκαταβούλιαζε ίσαμε το γόνατο. Επειδή το πιο συχνά ψιχάλιζε στους δρόμους έξω, καθώς μες στην ψυχή μας. Και τις λίγες φορές όπου κάναμε στάση να ξεκουραστούμε, μήτε που αλλάζαμε κουβέντα, μονάχα σοβαροί και αμίλητοι, φέγγοντας μ’ ένα μικρό δαδί, μία μία εμοιραζόμασταν τη σταφίδα. Ή φορές πάλι, αν ήταν βολετό, λύναμε βιαστικά τα ρούχα και ξυνόμασταν με λύσσα ώρες πολλές, όσο να τρέξουν τα αίματα. Τι μας είχε ανέβει η ψείρα ως το λαιμό, κι ήταν αυτό κι απ’ την κούραση ανυπόφερτο. Τέλος, κάποτε ακουγότανε στα σκοτεινά η σφυρίχτρα, σημάδι ότι κινούσαμε, και πάλι σαν τα ζά τραβούσαμε μπροστά να κερδίσουμε δρόμο, πριχού ξημερώσει και μας βάλουνε στόχο τ’ αεροπλάνα. Επειδή ο Θεός δεν κάτεχε από στόχους ή τέτοια, κι όπως το ‘χε συνήθειο του, στην ίδια πάντοτε ώρα ξημέρωνε το φως."
Το Νόμπελ Λογοτεχνίας 1979 δόθηκε στον Οδυσσέα Ελύτη για τη συνολική που ποιητική παραγωγή, όμως κυρίως για το Άξιον Εστί που τελείωσε το 1959.
Εθνική γιορτή σήμερα 28 Οκτωβρίου. Ο Οδυσσέας Αλεπουδέλης (1911-1966), όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, γεννήθηκε στην Κρήτη. Με το ξεκίνημα του πολέμου το 1940 κατατάχθηκε στο στρατό και βρέθηκε στο αλβανικό μέτωπο, στη ζώνη πυρός, με το βαθμό του ανθυπολοχαγού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου