Πληθαίνουν οι καταγγελίες για βία: σωματική, σεξουαλική, φραστική, ψυχολογική, στα παρασκήνια και τη σκηνή του θεάτρου. Πολύ καλά κάνουν.
Χωρίς ερωτήσεις του τύπου: "γιατί τώρα", "γιατί όχι χθες" ή "αύριο". Χωρίς αστερίσκους. Εννοείται, όμως, πως όσες αφορούν σε πρόσωπα, πρέπει να αποδειχθούν. Αφενός για να προληφθούν στο μέλλον, όσο τουλάχιστον γίνεται, αντίστοιχες καταστάσεις. Αφετέρου ώστε να μην σπιλώνονται άνθρωποι, αναπόδεικτα.
Στο τελευταίο θα επιμείνω. Γιατί σε αυτή τη χώρα, από τον πόλεμο ακόμη και τον εμφύλιο που ακολούθησε, πολλά ξεκαθαρίσματα προσωπικών λογαριασμών έγιναν, πολλές οικογένειες καταστράφηκαν, πολλοί άνθρωποι χάθηκαν κι άλλοι τόσοι σπιλώθηκαν, πολλές περιουσίες άλλαξαν χέρια με πρόσχημα την πολιτική διαπάλη.
Ηθελα να το πω αυτό κι αν, τελικά, το κάνω (όσο πιο ευγενικά και ισορροπημένα μπορώ) είναι, μόνο και μόνο, για να υπερβώ το φόβο πως θα μπορούσα να κατηγορηθώ για υπεκφυγή ή ανοχή και ποιος ξέρει τι άλλο, τώρα που τα στόματα ανοίγουν για να αποκαλύψουν ένα κόσμο που, πολλοί γνώριζαν μα λίγοι μαρτυρούσαν.
Ωστόσο, θα είναι καλό να τηρηθεί το μέτρο. Να ξεκαθαρίσουν οι έννοιες, οι πράξεις, οι προθέσεις.
Διαβάζοντας την καταγγελία ενός επώνυμου ηθοποιού ότι του ασκήθηκε ψυχολογική πίεση (και πίεση δίχως κάποιας έννοιας βία μάλλον δεν γίνεται) φοβήθηκα πως το μέτρο αρχίζει να χάνεται. Και τα πράγματα γίνονται χειρότερα όταν το χάνουν άνθρωποι που απολαμβάνουν, λόγω ονόματος ή συγγένειας, προνόμια στο χώρο του (χειμαζόμενου σήμερα) θεάματος, σπεύδοντας κι αυτοί μάλλον τα εσώψυχά τους να βγάλουν παρά να διαλευκάνουν καταστάσεις.
Σκέφτομαι, αν έτσι έχουν τα πράγματα, πόσοι εξ ημών υπήρξαμε θύματα βίας στον επαγγελματικό χώρο μας. Πόσες φορές μας έσκισαν (τότε που υπήρχε χαρτί) χειρόγραφα στη μούρη; Και πόσες φορές πετάξαμε, αν δεν σκίσαμε, αργότερα, (απαράδεκτα θέλω να πιστεύω) χειρόγραφα τρίτων εμείς οι ίδιοι; Πόσες φορές δεν ακούσαμε, δεν μάθαμε, δεν μας είπαν για τον τάδε ή τον δείνα που κυνηγούσε την τάδε ή τη δείνα γύρω από το διευθυντικό γραφείο του; Πόσες φορές παρηγορήσαμε και πόσες μας παρηγόρησαν; Πόσες φορές δεν βρεθήκαμε αντιμέτωποι με έναν ωρυόμενο εκδότη; Πόσες φορές είπαμε: "άει σιχτίρ, ως εδώ και μη παρέκει" και δεν το κάναμε; (Αλλά και πόσες κάποιοι τολμήσαμε και το κάναμε;) Πόσες φορές ξενυχτήσαμε περιμένοντας, χαράματα, τα νούμερα της AGB στην οθόνη του κινητού μας, με το "αφεντικό", στην άλλη άκρη της γραμμής, να ζητά λογαριασμό από τη διασκέδασή του; Πόσες φορές μας απείλησε, ακόμη και με απώλεια της εργασίας μας κάποιος πολιτικός; Πόσες φορές δεν μας έκοψαν από δουλειά επειδή "είμασταν" (ή δεν μας πέρασε από το νου να "είμαστε") του τάδε ή του δείνα; Κόμματος, προσώπου, "κατάστασης"; Ή, μήπως, άρρωστοι στο νοσοκομείο, δεν μάθαμε ότι ο ιδιοκτήτης του μέσου που διευθύναμε "ξενάγησε" διευθυντικό στέλεχος άλλου σταθμού στην αίθουσα σύνταξης και στο γραφείο μας για να μας κρατήσει "ζεστούς" άρα χειραγωγημένους;
Καλώς ήλθατε στον πραγματικό κόσμο. Μακρύς, μακρύτατος ο κατάλογος της βίας παντού. Εχετε μήπως ακούσει για το "μπούλινγκ" στο σχολείο (πριν λίγα χρόνια δεν αυτοκτόνησε ένα αγόρι σε επαγγελματική σχολή στα Ιωάννινα;) στο στρατό, την πολιτική, στη δουλειά, στο διαδίκτυο; ΄Η η μόνη σκηνή που υπάρχει στη ζωή είναι η καλλιτεχνική;
Επειδή, όμως, άλλο ο βιασμός, άλλο η παρενόχληση, άλλο η ψυχολογική, άλλο η σωματική βία... Επειδή όλα τα γεγονότα δεν είναι ίδια, επειδή η πρόθεση και το "εν ψυχρώ" έχουν διαφορετική βαρύτητα από το "εν βρασμώ" και επειδή όλα έχουν τη σημασία τους, καλό είναι το τσουβάλιασμα, η μαζική καταγγελία, το όλοι εναντίον όλων να σταματήσει κάπου εδώ.
Κυρίως, όμως, να σταματήσει το, διόλου αθώο, μπέρδεμα των πράξεων και των εννοιών. Ολα, στο βαθμό που παραμερίζουν την ελεύθερη βούληση, τη σωματική και ψυχική ακεραιότητα, την αξιοπρέπεια και τα δικαιώματα κάθε ανθρώπου, κατακριτέα και τιμωρητέα είναι. Ολες οι πράξεις, όμως, έχουν διαβαθμίσεις. Ολες, υπό ορισμένες συνθήκες εξελίσσονται.
Οταν όμως γίνονται χυλός και πετιούνται σε ένα κουβά ανάκατα, τότε αρχίζει το κυνήγι των μαγισσών.
Ηθελα να το πω αυτό κι αν, τελικά, το κάνω (όσο πιο ευγενικά και ισορροπημένα μπορώ) είναι, μόνο και μόνο, για να υπερβώ το φόβο πως θα μπορούσα να κατηγορηθώ για υπεκφυγή ή ανοχή και ποιος ξέρει τι άλλο, τώρα που τα στόματα ανοίγουν για να αποκαλύψουν ένα κόσμο που, πολλοί γνώριζαν μα λίγοι μαρτυρούσαν.
Ωστόσο, θα είναι καλό να τηρηθεί το μέτρο. Να ξεκαθαρίσουν οι έννοιες, οι πράξεις, οι προθέσεις.
Διαβάζοντας την καταγγελία ενός επώνυμου ηθοποιού ότι του ασκήθηκε ψυχολογική πίεση (και πίεση δίχως κάποιας έννοιας βία μάλλον δεν γίνεται) φοβήθηκα πως το μέτρο αρχίζει να χάνεται. Και τα πράγματα γίνονται χειρότερα όταν το χάνουν άνθρωποι που απολαμβάνουν, λόγω ονόματος ή συγγένειας, προνόμια στο χώρο του (χειμαζόμενου σήμερα) θεάματος, σπεύδοντας κι αυτοί μάλλον τα εσώψυχά τους να βγάλουν παρά να διαλευκάνουν καταστάσεις.
Σκέφτομαι, αν έτσι έχουν τα πράγματα, πόσοι εξ ημών υπήρξαμε θύματα βίας στον επαγγελματικό χώρο μας. Πόσες φορές μας έσκισαν (τότε που υπήρχε χαρτί) χειρόγραφα στη μούρη; Και πόσες φορές πετάξαμε, αν δεν σκίσαμε, αργότερα, (απαράδεκτα θέλω να πιστεύω) χειρόγραφα τρίτων εμείς οι ίδιοι; Πόσες φορές δεν ακούσαμε, δεν μάθαμε, δεν μας είπαν για τον τάδε ή τον δείνα που κυνηγούσε την τάδε ή τη δείνα γύρω από το διευθυντικό γραφείο του; Πόσες φορές παρηγορήσαμε και πόσες μας παρηγόρησαν; Πόσες φορές δεν βρεθήκαμε αντιμέτωποι με έναν ωρυόμενο εκδότη; Πόσες φορές είπαμε: "άει σιχτίρ, ως εδώ και μη παρέκει" και δεν το κάναμε; (Αλλά και πόσες κάποιοι τολμήσαμε και το κάναμε;) Πόσες φορές ξενυχτήσαμε περιμένοντας, χαράματα, τα νούμερα της AGB στην οθόνη του κινητού μας, με το "αφεντικό", στην άλλη άκρη της γραμμής, να ζητά λογαριασμό από τη διασκέδασή του; Πόσες φορές μας απείλησε, ακόμη και με απώλεια της εργασίας μας κάποιος πολιτικός; Πόσες φορές δεν μας έκοψαν από δουλειά επειδή "είμασταν" (ή δεν μας πέρασε από το νου να "είμαστε") του τάδε ή του δείνα; Κόμματος, προσώπου, "κατάστασης"; Ή, μήπως, άρρωστοι στο νοσοκομείο, δεν μάθαμε ότι ο ιδιοκτήτης του μέσου που διευθύναμε "ξενάγησε" διευθυντικό στέλεχος άλλου σταθμού στην αίθουσα σύνταξης και στο γραφείο μας για να μας κρατήσει "ζεστούς" άρα χειραγωγημένους;
Καλώς ήλθατε στον πραγματικό κόσμο. Μακρύς, μακρύτατος ο κατάλογος της βίας παντού. Εχετε μήπως ακούσει για το "μπούλινγκ" στο σχολείο (πριν λίγα χρόνια δεν αυτοκτόνησε ένα αγόρι σε επαγγελματική σχολή στα Ιωάννινα;) στο στρατό, την πολιτική, στη δουλειά, στο διαδίκτυο; ΄Η η μόνη σκηνή που υπάρχει στη ζωή είναι η καλλιτεχνική;
Επειδή, όμως, άλλο ο βιασμός, άλλο η παρενόχληση, άλλο η ψυχολογική, άλλο η σωματική βία... Επειδή όλα τα γεγονότα δεν είναι ίδια, επειδή η πρόθεση και το "εν ψυχρώ" έχουν διαφορετική βαρύτητα από το "εν βρασμώ" και επειδή όλα έχουν τη σημασία τους, καλό είναι το τσουβάλιασμα, η μαζική καταγγελία, το όλοι εναντίον όλων να σταματήσει κάπου εδώ.
Κυρίως, όμως, να σταματήσει το, διόλου αθώο, μπέρδεμα των πράξεων και των εννοιών. Ολα, στο βαθμό που παραμερίζουν την ελεύθερη βούληση, τη σωματική και ψυχική ακεραιότητα, την αξιοπρέπεια και τα δικαιώματα κάθε ανθρώπου, κατακριτέα και τιμωρητέα είναι. Ολες οι πράξεις, όμως, έχουν διαβαθμίσεις. Ολες, υπό ορισμένες συνθήκες εξελίσσονται.
Οταν όμως γίνονται χυλός και πετιούνται σε ένα κουβά ανάκατα, τότε αρχίζει το κυνήγι των μαγισσών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου