Ο κακώς εννοούμενος πατριωτισμός... (σχόλιο του Γ. Παπουτσάνη)

Η απέραντη σιωπή (συγκάλυψη και αποδοχή) του σκανδάλου με τις "χρυσές βίζες", στην Κύπρο, την "μαρτυρική", κατά τις πρωθυπουργικές επισκέψεις, μεγαλόνησο.

Την Κύπρο που, στις μαύρες επετείους της εισβολής, κάθε κόμμα έπιανε (να το κάνει ακόμη;) ένα οδόφραγμα και μια πύλη για να στήσει τη δική του εκδήλωση.

Που "ως κράτος", παρέλαβε δακρυσμένος on camera ο Τάσσος Παπαδόπουλος και, για "να μην παραδώσει κοινότητα", την κράτησε στο ράφι, αμανάτι για συμφέρον και λογαριασμό τριών, πέντε, δέκα μεγαλοικογενειών.

Την Κύπρο των άλλων τόσων "σχεδίων επίλυσης" και διαπραγματεύσεων με κάποιους από τους πρωταγωνιστές (και δευτεραγωνιστές) εικονισμένους ασπρόμαυρους στον τοίχο της "Ερηνιάς".

Το "χρυσοπράσινο φύλλο" του μπακιρένιου χρηματιστήριου, του κομματικού "συνεργατισμού" των δυσανάλογων, με το μέγεθός της, "παιγνίων".

Πιθανότερη η δευτέρα παρουσία παρά τα αποκαλυπτήρια προθέσεων. Ούτε, φυσικά, η ομολογία όσων, για ίδιον συμφέρον, έγειραν τη ζυγαριά στη διχοτόμηση, βρίζοντας τους "αντιπάλους" τους ως "ενδοτικούς".

Και μια και η αρχιεροσύνη είχε πάντα μεγάλο (και ολέθρια ιντριγκαδόρικο) ρόλο στο νησί, δεν βρίσκω καλύτερο τρόπο να κλείσω αυτό το σχόλιο, από ένα λόγο του Αρχιεπισκόπου Χρυσόστομου (πρώην Πάφου, με τις ωραίες αμμουδιές) προς τον Αναστασιάδη:
"Να κοιτάξεις, πρόεδρε, την οικονομία αλλά να σταματήσουμε ούλοι να κλέβουμε, βάζω και το εαυτό μου μέσα..."

Αντε, μωρέ. Μη σπρώχνεστε. Νυν υπέρ πάντων αγών... Για την πατρίδα και του Χριστού την πίστη την αγία...